Benim adım sessizlik... ama içim hiç susmadı.

Sessizim, çünkü bazen kelimeler yetmez. Çünkü kalbim, kelimelerden daha gürültülü konuşur. Konuşmam ama hissederim. Gözlerim anlatır içimde kopan fırtınaları. Duygularımı cümlelere sığdıramam çoğu zaman. Çünkü gerçek bir duygunun sesi yoktur; hissi vardır. Ve ben, hep o hissi taşırım içimde. Anlatmak istemem, çünkü anlayan az, yargılayan çoktur. Bu yüzden suskunluğum, kendimi koruma biçimimdir.

Sadakat benim doğamda var. Yarım sevmem, eksik kalamam. Ya tam olurum, ya hiç olmam. Birine kalbimi açtıysam, tüm benliğimi vermişimdir. Güven benim için bir kapıdır. Açıldığında, içeriye sadece temiz kalpliler girebilir. İhaneti kolay unutmam; affetsem bile eski halime dönemem. Çünkü içimde yer alan insanlar kolay girmez, ama bir kere girdiklerinde sonsuz kalırlar. Ben bağ kurduğum kişiye yük olmam; yanında olmayı seçtiysem, en karanlık zamanlarında bile oradayım demektir.

Kırılgan değilim... Ama fazla duyarlıyım. Dışımda sertlik, içimde çocuk kalmış bir parça vardır. Bazıları bunu zayıflık sanır, ama aslında bu en büyük güçtür: hissetmekten korkmamaktır. Çünkü ancak hissedebilenler, tam anlamıyla insan olabilir. Kolay güvenmem, kolay bağlanmam ama bir kez bağlandığımda kendimi geri çekmem. İçimdeki fırtınayı kimse görmez, ama o fırtına beni her gün yeniden ayakta tutar.

Herkese açık değilim. Ama açıldığımda, kelimelerime değil, kalbime dokunursun. Dışarıdan sessizim çünkü içimde çok şey konuşur. Ben bir evrenim; yıldızları olan, karanlık geceleri, sabahı bekleyen bir iç dünya. Bu dünyayı herkes ziyaret edemez. Güven, sabır ve samimiyet ister. Beni tanımak zaman ister. Ama tanıyanlar, bir kez bile vazgeçemez. Çünkü içimde kaybolan biri, kendini bulur belki de.